Najpierw wieś, a potem miasto szlacheckie w posiadaniu rodu Doliwów, którzy następnie przyjęli nazwisko Lubieńskich. W czasach późniejszych zmieniało często właścicieli. Sama miejscowość znana od 1399 roku a miastem była już w 1489. Prawa miejskie ówczesny Lubień utracił w 1867 roku, ale przywrócono je w 1919.

Parafia wymieniana w 1474 roku. Późne pojawienie się parafii w źródłach nie przesądza, że dopiero wówczas powstała. Właściciele Lubienia, zapewne jeszcze w XIV wieku, ufundowali drewniany kościół p.w. Św. Katarzyny. Przy nim w połowie XVI wieku powstała jeszcze kaplica szpitalna, ale ta istniała krótko. Po zniszczeniu pierwszej świątyni w połowie lat trzydziestych XVII wieku, ówczesny kolator Arnold z Drobina Kryska, wybudował nową, okazałą, z dębowych bali, a przy niej jeszcze dwie kaplice. Konsekrował ją pod dawnym wezwaniem w 1638 r. biskup włocławski Maciej Łubieński.

 

Ten kościół nie służył długo parafii. Spalił się zapewne w 1670 roku, ale niebawem bo już w 1675 ukończono budowę nowej nieco skromniejszej świątyni. Ta świątynia służyła parafii długo. Na początku XIX wieku była już bardzo zniszczona, tak iż w 1827 roku zawaliła się wieża i noszono się z myślą jej zamknięcia i przeniesienia nabożeństw parafialnych do filialnego kościoła w Woli Pierowej. Ostatecznie kościół nieco wzmocniono, ale orzeczono konieczność budowy nowej świątyni parafialnej. Rozpoczęcie tej budowy jednak się przeciągało. Ówcześni kolatorzy wzbraniali się. Dopiero w latach 1884-1886 wybudowano nową, murowaną świątynię w stylu neoromańskim, według projektu Artura Goebla. Konsekrowano ją w 1909 roku p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Rocha. Świątynia trzynawowa z cegły palonej, zewnątrz fugowana. Przy nim kaplica św. Rocha. Sklepienie w prezbiterium murowane, a w nawie beczkowe z desek pokrytych polepą. Polichromia z końca XIX wieku odnawiana w latach 1977-1978, a w latach 1986-1988 kapitalny remont dachu, który otrzymał pokrycie blachą miedzianą. Z dawnej świątyni znajduje się feretron z figurą Matki Bożej Niepokalanej w stylu barokowym, krzyż srebrny z XVII w., srebrna puszka starej roboty, witraże Rozena.